खरं खरं...

आजकाल कुणाशीही बोलावंसं वाटत नाही.

खूप कंटाळा येतो. सगळीकडे मुखवटे चढवलेले चेहेरे.

ज्याची पाठ फिरेल त्याची निंदा करणारे. ह्यांची मानसिकता इतकी चीप असते ना की नको वाटतं....

इतकं खोट कसं काय ते वागू शकतात ?

ह्यात "आपले लोक" पण असतात हे विशेष!

ज्यांच्यासाठी तुम्ही कितीतरी वेळेला ऍडजस्टमेंट केलेली असते ते देखील एका "नकाराने" बदललेले बघितले आणि वाटलं आपण एकटे असतो तेच बरं असतं.

ह्यांच्यापेक्षा पुस्तकांमध्ये आणि छंदांमध्ये रमाव. मन प्रसन्न रहात आणि नकारात्मक गोष्टींपासून तुम्ही स्वाभाविकपणे दूर जाता ...

कधीतरी अशी वेळ येते की तुम्हाला माणसांचाच कंटाळा येऊ लागतो.

त्यांना सांभाळून घेताना तुमची प्रचंड दमछाक होते.

प्रत्येकाचे मूड्स संभाळण, त्यांच्या मनाप्रमाणे वागणं ह्या सगळ्यात आपण पार दमून जातो, सतत दुसर्याच्या गरजांचा विचार करताना

"स्वतःला काय हवं आहे?"

हा प्रश्न कधी मागे राहतो हे कळतच नाही. आणि इतकं सगळ करूनही आपल्याला प्रेमाचे दोन शब्द, नात्यात हवा असलेला आदर, विश्वास, आपुलकी मिळते असही नाही.

मग अशा वेळी प्रश्न पडतो हे सगळ कशासाठी ?

खूप विचार केला की ह्या प्रश्नाच एक उत्तर असं मिळतं ते म्हणजे

"आपण एकटेपणाला घाबरतो ".

सुरक्षतेसाठी कळपात राहील पाहिजे ही एक चुकीची मानसिकता आपल्यात रुजलेली असते.

एकटे पडू ह्या भीतीमुळे अनेकदा आपण चुकीच्या गोष्टीना सपोर्ट करतो.

मनात नसूनही अनेक गोष्टी स्वीकारत जातो. मोठे होतो पण "सोबत", "मैत्री" ह्या गोष्टींचे आणि नात्यांचे खरे अर्थ विसरतो.

लोकांनी शरीराने आपल्या सोबत असण्याला "सोबत" अस गोंडस नाव देतो....

आपणही तसेच खोटे वागत जातो पण एक क्षण असा येतो जेव्हा हा माणसांचा गोतावळा नकोस होतो.

मोजकीच पण चांगली माणस हवीत अस वाटू लागत. ह्या मुखवट्या मागचे चेहरे भेसूर वाटू लागतात आणि आपण पुन्हा स्वतःकडे वळतो.

जाणीवेचा एकच क्षण असतो आणि तो आपल्या हातून कधीच निसटू द्यायचा नसतो.

मी उत्तम तेच करीन आणि चांगल्या लोकांच्या सोबतीतच राहीन असा मनाशी निश्चय केला की आपली निवड बदलत जाते आणि पर्यायाने आयुष्यही बदलतं.

"मोजकीच पण प्रेमळ, आपल्याशी प्रामाणिक भावनेने जोडलेली, वेळ प्रसंगी हितासाठी थोडीशी रागावणारी माणस म्हणजे खरी सोबत".

माणसांच्या गर्दीत चालताना आपला दीपस्तंभ कुणाला मानायचं हे आपणच ठरवायचं असत.

गोतावळ्यात राहूनही आपण एकटेच असतो त्यापेक्षा थोडस ह्या सगळ्यांपासून लांब जावून बघावं खूप मनःशांती मिळते.

असा एक ब्रेक घेतला की आयुष्यातील सोबतीच वर्तुळ नव्याने आखण्याची गरज आहे हे लक्षात येते...

"थोडेच पण मनापासून आपले असलेले सोबती असावेत"

आणि सोबत छंदांची जोड....
आयुष्य नक्कीच परिपूर्ण होईल...